Είμαι η IA Sore Loser;
Αν είμαι θυμωμένος, αναστατωμένος και απογοητευμένος μετά από μια μεγάλη απώλεια, αυτό με κάνει κακό χαμένο;
Το να χάσετε ένα πραγματικά μεγάλο παιχνίδι, αγώνα ή αγώνα ή να μην επιτύχετε έναν κρίσιμο στόχο για τον οποίο εργάζεστε για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα προκαλεί πάντα έναν αριθμό προβλέψιμων συναισθημάτων αμέσως μετά το συμβάν. Ο θυμός, η απογοήτευση, η απογοήτευση, η λύπη, τα δάκρυα και ακόμη και η ζήλια βιώνονται συνήθως από αθλητές και ομάδες αμέσως μετά από μια συναισθηματικά σκληρή αποτυχία. Καθώς πάνε τα συναισθήματα, αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και κατάλληλα για την κατάσταση.
Το γεγονός ότι η απώλεια πονάει αμέσως μετά το τέλος της εκδήλωσης είναι απολύτως λογικό και είναι μια ένδειξη ότι επενδύσατε σωματικά και συναισθηματικά στην αναζήτησή σας και ότι νοιαζόσασταν. Θα ήταν πραγματικά παράξενο αν ξόδευες χρόνια και μήνες να προετοιμάζεσαι για μια τεράστια παράσταση και μετά αμέσως μετά τη σύνταξη, δεν ένιωθες τίποτα άλλο από την αίσθηση του «ό,τι κι αν γίνει!» Το να νοιάζεσαι και να πονάς μετά από μια αποτυχία δεν σε κάνει κακό άθλημα!
Το πιο σημαντικό ερώτημα εδώ είναι, τι κάνετε με αυτά τα εσωτερικά συναισθήματα;» Τα κρατάς μέσα και αναγνωρίζεις ότι ανήκουν σε σένα και μόνο σε σένα; Ή τα «μοιράζεστε» όπως έκανε ο Ρώσος αθλητής του καλλιτεχνικού πατινάζ και υπερασπιστής του χρυσού Ολυμπιονίκης Εβγκένι Πλουσένκο όταν του «έκλεψαν» το χρυσό μετάλλιο στο Βανκούβερ. «Δεν είμαι έτοιμος να κάνω καλά πατινάζ και να χάσω» είπε μετά το μακρύ του πρόγραμμα. «Αυτό είναι ανδρικό πατινάζ, όχι χορός στον πάγο. Ήμουν θετικός ότι κέρδισα».
Αυτή η ρωγμή ήταν μια λιγότερο από συγκαλυμμένη αναφορά στο πρόγραμμα που έκανε πατινάζ ο τελικός χρυσός Ολυμπιονίκης, Έβαν Λίσασεκ, ένα πρόγραμμα στο οποίο έλειπε το τετραπλό που είχε κάνει στο πρόγραμμά του ο Πλουσένκο. Το να νιώθεις άσχημα για την ήττα δεν σε κάνει φτωχό άθλημα. Εκδηλώνετε τα άσχημα συναισθήματά σας δημόσια με τον τρόπο που έκανε ο Plushenko!
Πριν από δύο καλοκαίρια στο Wimbledon, παγκόσμιος νούμερο 1 τενίστας Ρότζερ Φέντερερ χαμένος στο Ραφαέλ Ναδάλ σε έναν δύσκολο αγώνα 5 σετ. Ο Φέντερερ δάκρυσε μετά και το έδειξε στη συνέντευξή του μετά τον αγώνα. Μήπως αυτή η συναισθηματική επίδειξη τον έκανε σοβαρό χαμένο; Φτωχό άθλημα; Μετά βίας! Ο Φέντερερ είναι πραγματικά μια κατηγορία και δεν δικαιολογείται όποτε χάνει, δεν κατηγορεί τον αντίπαλό του, τον καιρό ή τους γραμμούς. Αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη και κάνει ακόμη και τα δυνατά του για να κάνει κομπλιμέντα και να συγχαρεί τον νικητή αντίπαλό του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι στον Φέντερερ πρέπει να αρέσει η ήττα ή ότι δεν έχει έντονα συναισθήματα γι‘ αυτό επειδή το κάνει!
Φτωχό άθλημα είναι κάποιος που δέχεται τα συναισθήματα που συνοδεύουν την ήττα και τα «μοιράζεται» με όλους τους γύρω. Βάζουν κάτω τον νικητή, ισχυρίζονται ότι η νίκη του αντιπάλου τους ήταν είτε τυχερή είτε δεν άξιζε (όπως έκανε ο Πλουσένκο), κακομαθαίνουν τους διαιτητές ή τα μέσα ενημέρωσης του παιχνιδιού και με πολλούς άλλους τρόπους διακρίνονται ως ανώριμα γαϊδούρια.
Σε ερασιτεχνικό επίπεδο, ένα φτωχό άθλημα θα στρίψει εναντίον του νικητή του αντιπάλου του, θα μιλήσει πίσω από την πλάτη του, θα προσπαθήσει να κάνει τους άλλους στο πλευρό του να κάνουν το ίδιο σε μια άθλια προσπάθεια να τιμωρήσει τον νικητή που τον χτύπησε. Θα αναδείξει τα δικά του συναισθήματα ήττας και ζήλιας, επιχειρώντας να αποδιοπομπαίος τράγος και να πληγώσει συναισθηματικά τον νικητή.
Αυτό είναι πραγματικά το να είσαι ένα φτωχό άθλημα. Δεν έχει να κάνει με το να νιώθεις απογοήτευση, απογοήτευση, θυμό ή λύπη. Είναι αυτό που κάνεις εσύ ως αθλητής και ως άνθρωπος με αυτά τα συναισθήματα. Τα καλά αθλήματα απορροφούν αυτά τα συναισθήματα, συγχαίρουν τον νικητή και τελικά αφήνουν πίσω τους την ήττα και την απογοήτευσή τους. Τα κακά αθλήματα απλώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους!
Δείτε επίσης αυτήν την ανάρτηση – Διδασκαλία Αθλητισμού
