The Church ‚The Hypnogogue‘ Review: Αυστραλιανοί εναλλακτικοί θρύλοι αναδύονται με ανανεωμένη σύνθεση σε ένα νέο θριαμβευτικό άλμπουμ concept.
Το „The Hypnogogue“ είναι το πιο prog rock πράγμα που έχουμε κάνει ποτέ και επίσης δεν είχαμε ποτέ πριν ένα concept άλμπουμ. Έτσι λέει ο Steve Kilbey, ο τραγουδιστής/μπασίστας/ιδρυτής του Η Εκκλησία σχετικά με το νέο τους άλμπουμ Ο Υπναγωγός(24 Φεβρουαρίου 2023 μέσω Επικοινωνιακά Σκάφη), η παρακολούθησή τους μέχρι το 2017 έτυχε θετικής υποδοχής Άνδρας Γυναίκα Ζωή Θάνατος Άπειρο.
Δείτε την αναιδή περιγραφή του για το ομότιτλο κομμάτι: Εφευρέθηκε από τον Sun Kim Jong, έναν Κορεάτη επιστήμονα και αποκρυφιστή, The Hypnogogue, μια μηχανή του και μια διαδικασία που τραβάει τη μουσική κατευθείαν στα όνειρα. Το τραγούδι είναι για τον Έρος Ζέτα, τον μεγαλύτερο ροκ σταρ του 2054, ο οποίος ταξίδεψε από το σπίτι του στην Ανταρκτική (παρά τη συμβουλή του μάνατζέρ του) για να χρησιμοποιήσει το Hypnogogue για να τον βοηθήσει να αναβιώσει τις περιουσίες του. Στη μέση της τοξικής διαδικασίας, ερωτεύεται και τη Sun Kim και όλα τελειώνουν τραγικά (φυσικά…όπως συχνά κάνουν αυτά τα πράγματα).
Μπορεί να φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι ένα συγκρότημα γνωστό για τα ψυχεδελικά έπη χρειάστηκε 26 άλμπουμ για να φτιάξει ένα σωστό concept άλμπουμ, αλλά Ο Υπναγωγόςη πρώτη κυκλοφορία στην οποία συμμετέχουν ο κιθαρίστας Ashley Naylor (αντικαθιστώντας τον μακροχρόνιο κιθαρίστα Peter Koppes) και τον πολυοργανιστή Jeffrey Cain (Remy Zero), αποδίδει αυτή την έπαρση, με αποκορύφωμα μια από τις πιο εκτεταμένες και καθηλωτικές προσπάθειες του γκρουπ.
Τα πράγματα ξεκινούν σοβαρά με το ανοιχτήρι άνοδοςένας αριθμός που σιγοβράζει, εκτεταμένος που θυμίζει Προορισμός από το 1988 Αστερίας. Διαθέτοντας ηχητικά ερεθίσματα, μια δραματική αλλαγή πλήκτρων, μια δίνη από προσαρμοσμένες κιθάρες και τα αινιγματικά φωνητικά του Kilbey, κάνει ένα κυκλοθυμικό ξόρκι πριν ξεκινήσει Αυτή είναι η ζωήένα spritely post-punk νούμερο που περιλαμβάνει ένα ριφ και χορευτικό ρυθμό, με τον παιχνιδιάρικο τόνο του Kilbey Δεν θα γαμήσω με αυτό/καλή τύχη με αυτό.
Κάντε κλικ εδώ για τη νέα μου συνέντευξη με τον Kilbey που συζητά το νέο άλμπουμ
Νομίζω ότι ήξερα είναι ένα κινηματογραφικό μίασμα κιθάρας και synth, θυμίζοντας τις συνεργασίες του Kilbey με τον Martin Kennedy, με ένα συγκινητικό riff που υπογραμμίζει αντανακλαστικά στίχους, τραγουδισμένο στο σήμα κατατεθέν του silken croon: Νομίζω ότι ήξερα τι ήθελες, νομίζω ότι πρέπει να το σκεφτώ… Νομίζω ότι ήξερα πού οδηγούσε όλο αυτό, παίζοντας το τραγούδι μου μόνο για σένα.
Το προαναφερθέν ομώνυμο κομμάτι είναι το γκρουπ στο πιο δαιδαλώδες, ένα μουσικό πυρετό που ανακαλεί όνειρο Ο Απογοητευτής από το αγαπημένο άλμπουμ των θαυμαστών του 1992 Ιερέας = Αύρα. Είναι πάντα κυματιστό και παράξενο, διάτρητο από φανταστικό πιάνο, μπούμερανγκ κιθάρες και το χτύπημα του ντράμερ Tim Powles, πάνω από το οποίο ο Kilbey στροβιλίζει το εννοιολογικό του νήμα, σε ένα σημείο ακόμη και αναφέρεται στο ίδιο το τραγούδι: Θυμηθείτε τη μουσική που βγήκε από το κεφάλι σας/το πιάνο που χτυπάει στα κουτάκια/Μονωτικές κιθάρες/Ερπετοειδές μπάσο, η κλωτσιά στο πρόσωπό σας.
Ταιριάζει σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται τόσο μακριά στην καριέρα του να αντλεί έμπνευση εσωτερικά: Aerodrone είναι μια υπέροχη μπαλάντα, που θυμίζει στολίδι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 Λουιζιάναενώ Αυτές τις επόμενες μέρες και Ανταρκτική προκαλούν συγκρίσεις με τα έργα τους στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό, όχι ένα σφάλμα. Το γεγονός ότι το συγκρότημα εξακολουθεί να είναι σε θέση να πλέκει ηχητικές ταπετσαρίες που αισθάνονται καινούριες και οικεία είναι απόδειξη για τον διαρκή ήχο τους.
Ενώ ορισμένοι θαυμαστές μπορεί να χάσουν την αλληλεπίδραση της κιθάρας της εποχής Peter Koppes/Marty Willson-Piper, οι κιθαρίστες Ian Haug (που εντάχθηκε στο συγκρότημα το 2013) και Naylor έχουν μια γήινη χημεία που ξεσπά σε στιγμές όπως Κανένας άλλος εσύ, το οποίο διαθέτει το μεγαλύτερο (και ίσως το πρώτο;) riff κιθάρας που βασίζεται σε μπλουζ στον κατάλογο του συγκροτήματος και ένα τσιμπημένο σόλο. Και στο άλμπουμ πιο κοντά Δεύτερη Γέφυραη χορογραφημένη τους επίθεση με τσεκούρι καταλήγει σε ένα κατάλληλα σεισμικό φινάλε, με μια διαρκώς κλιμακούμενη σπειροειδή σκάλα παραισθησιογόνου ήχου.
Και οι δύο ξέρουν πότε πρέπει να δείξουν αυτοσυγκράτηση, όπως και στο εξής Φώτα που τρεμοπαίζουνδημιουργώντας καταπραϋντικές ηχητικές υφές που εισχωρούν στη διάταξη του σπηλαίου με ονειρικό αποτέλεσμα.
Όσον αφορά την αποκρυπτογράφηση μιας εννοιολογικής γραμμής, η έλλειψη στιχουργικού φύλλου και η κρυπτική πρόζα του Kilbey καθιστούν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση τη σύνδεση των κουκκίδων μεταξύ των 13 κομματιών του άλμπουμ. Είναι καλύτερο να απολαμβάνετε το ταξίδι και να μην ανησυχείτε για τον προορισμό, αφήνοντας το άλμπουμ να σας ξετρελάνει πριν αναζητήσετε γενικά θέματα.
Χάρη στον ποιοτικό έλεγχο του Kilbey και το διαμέτρημα των συντρόφων του,Ο Υπναγωγός είναι μια συναρπαστική μουσική δήλωση και μια δήλωση δημιουργικής πρόθεσης. Η Εκκλησία είναι πολύ ζωτικός μουσικός οργανισμός για να αμφισβητηθεί ή να αμφισβητηθεί.
Κριτική άλμπουμ
Η Εκκλησία «Ο Υπναγωγός»
