Ένα ποίημα για τα δέντρα που με κράτησαν
Από: Reagan EJ Jackson
18/3/19
το δάσος αναπνέει για μένα
όταν είμαι
παραβλέψαμε αυτή την αμερικανική τραγωδία
έντερα πυροβολισμό και λευκό κορίτσι σπατάλη
σε 100 αποδείξεις μαύρη κοπέλα θλίψη
με μανία κυνηγό
αυτά τα δέντρα με στηρίζουν
οπότε δεν ασφυκτιά με την πίκρα μου
με ποτίζουν
μάζεψε τις οδοντωτές ραφές μου κοντά
και ρουφάω το δηλητήριο από τους πόρους μου
ψιθύρισε απαλά στο δέρμα μου
τις αναμνήσεις τους
ιστορίες διαχρονικής ανθεκτικότητας
νανουρίσματα από ρίζες απλωμένα βαθιά
της στάσης και της αντοχής
μέσα από εποχές άνθησης και φυλλώδους κλαδιού
από γυμνό και εύθραυστο
και η απόψυξη ενδιάμεσα
μοιράζονται ιστορίες
των δικών τους τραγωδιών
της μάστιγας και του ζώου
από καταιγίδες που λυγίζουν και σπάνε
του κεραυνού χτυπά και θρυμματίζεται
και αυτοί που απλά στρώθηκαν
στην κούραση
και το απαλό χώμα που τους έπιασε
πώς ακόμη και οι πεσμένοι βρήκαν νέα ζωή
σαν βρύα και ανθισμένος κισσός
επαναχρησιμοποιούν και στολίζουν τα πτώματα τους
μαζί τους βρίσκομαι
οι δικές μου ρίζες θυμήθηκαν
τα κομμάτια της καρδιάς μου σπόροι και φύτεψαν
να μεγαλώσει ξανά
αφήνω αυτό το μέρος
φρέσκους βλαστούς και εκκολαπτόμενους
ευγνώμων που είχα την ανάπαυλα
της κράτησης
δίπλα στα δέντρα.
